บทที่ 9 คนตระกูลฉินที่ไร้ยางอาย 　　

เสิ่นเทียนเม่ยร้องเชอะ

โจวไท่หรี่ตา จู่ๆ ก็พยักหน้า หัวเราะเย้ยหยันเอ่ยขึ้น "ใช้ได้นี่หลี่เฟิง เช่นนั้นแกก็จัดเลย ถึงตอนนั้นก็ให้ชั้นได้เปิดโลกหน่อย"

เขาขี้เกียจจะคิดเล็กคิดน้อยกับคนไม่ได้เรื่อง

ถึงอย่างไรด้วยกำลังทรัพย์ของเขา แค่เขาคิด ทุกวันก็ทำให้ฉินชิงเจิดจ้ามีความสุขได้อยู่แล้ว

ครั้งนี้ ให้หลี่เฟิงทำมันพังหน่อยก็ดีเหมือนกัน

ถ้าไม่มีการขับเด่นจากคนไม่ได้เรื่อง แล้วจะแสดงความยอดเยี่ยมของเขาออกมาได้อย่างไร?

หลิ่วฮุ่ยฟางไม่สนใจหลี่เฟิง ถามขึ้นว่า "เสี่ยวโจว จะเชิญพี่เป้ามาร่วมงานวันเกิดเสี่ยวชิงได้ไหม ขอบคุณที่เขาคืนเงินให้"

รอยยิ้มโจวไท่แข็งทื่อไป

เขาวันนี้โทรศัพท์หาพี่เป้า อีกฝ่าด่าเขามาสองคำก็วางสายทิ้งอย่างเหลืออด คิดไม่ถึงว่าต่อมาดันคืนเงินให้ นี่มันเซอร์ไพรซ์จริงๆ

เชิญอีกฝ่ายมาร่วมงานวันเกิดฉินชิงหรือ?

เขาไม่กล้ารับประกันว่าตัวเองจะหน้าใหญ่ได้ขนาดนั้น

แต่พอหันไปเห็นหลี่เฟิงที่ทำหน้าเหมือนยิ้มไม่ยิ้ม เขาก็ตัดสินใจพูดขึ้นว่า "คุณน้าวางใจได้เลย ผมจะโทรหาพี่เป้า เขาต้องตอบรับแน่ๆ"

พูดจบ เขาก็ล้วงโทรศัพท์ กดโทรไปด้วยใจตุ้มต่อม

"ฮัลโหล พี่เป้า อีกสามวันจะเป็นวันเกิดคุณหนูฉินชิง คุณจะมาร่วมงานไหม?"

"ฮ่าๆๆ...คุณหนูฉินชิงเชิญชั้นไปร่วมงานวันเกิดเธอหรือ? ถ้าอย่างนั้นจะบุกน้ำลุยไฟยังไงชั้นก็ต้องไปสิ!"

"ขอบคุณพี่เป้า!"

โจวไท่ลิงโลดขึ้นมา

ตอนเดินออกจากจิ่วฉงเทียน หลิ่วฮุ่ยฟางก็ดึงแขนโจวไท่ ยอมรับลูกเขยคนนี้แล้ว

หลี่เฟิงเดินตามอยู่ข้างหลัง รับโทรศัพท์จากพี่เป้า

"คุณชายหลี่ เมื่อครู่เจ้าเด็กน้อยโจวไท่โทรหาผมให้ไปร่วมงานวันเกิดคุณหนูฉิน ผมรรับปากไปแล้ว แต่รู้สึกแปลกๆ ทำไมถึงเป็นเขาที่มาเชิญกัน?"

"ดังนั้นผมเลยอยากมาถามความหมายของคุณชาย..."

หลี่เฟิงหัวเราะ "แกมาก็พอแล้ว มันบอกว่าแกคืนเงินมาเพราะให้หน้ามันน่ะ"

"อะไรนะ! โจวไท่อย่างมันก็แค่ต้นหอม!" พี่เป้าเดือดดาล "คุณชายหลี่วางใจได้ อีกสามวันวันเกิดคุณหนูฉิน ผมจะอัดมันให้หน้าบวมเลย"

"ฉินชิง เธอไม่ชอบคุณชายโจวหรือ? จะบอกให้นะ เขาลงแรงเพื่อเธอมากเลยทีเดียว..."

บนแลนด์โรเวอร์เสิ่นเทียนเม่ยำลังคาดเข็มขัดนิรภัย จู่ๆ ก็พบว่าประตูรถถูกคนเปิดออก

พอหันไปมอง สองตาก็พ่นไฟขึ้นทันที "หลี่เฟิงใครให้นายเข้ามาในรถชั้น ไสหัวไป ซื้อรถไม่ไหวก็เดินกลับเองสิ!"

"ปีศาจสาวเสิ่น ให้เขาติดรถไปด้วยเถอะ"

ฉินชิงที่นั่งข้างคนขับจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น

"เฮอะ ดวงซวยเสียจริง! อีกเดี๋ยวฉันจะไปล้างรถ..."

เสิ่นเทียนเม่ยบ่นกระปอดกระแปดขับรถ

เพื่อไม่ให้โอกาสทั้งสองคนได้คุยกัน เธอจึงจงใจเปิดวิทยุ แล้วเร่งเสียงจนดังลั่น

"เพื่อนผู้ฟังทุกท่าน ถัดจากนี้เป็นช่วงส่งมอบความสุข!"

"ก่อนหน้านี้ ข่าวที่หลี่เซียงจวินราชินีค้าประดับแห่งเมืองหลันควักเงินสามสิบล้านหยวน ซื้อสร้อยคอดวงใจเทพธิดาไป ทุกคนคงได้ยินแล้วใช่ไหม?"

"พรุ่งนี้ ดวงใจเทพธิดาจะมาจัดแสดงที่ร้านที่ร้านโจวลิ่วเซิงค้าประดับเมืองอิ๋นไท่ จำนวนคนมีจำกัด!"

"สองสาวในรถ สายตาเป็นประกายขึ้นมา"

รูปของดวงใจเทพธิดา พวกเธอเคยเห็นในข่าวมาแล้ว

ไม่มีหญิงสาวคนไหนที่ต้านทานความเย้ายวนของดวงใจเทพธิดาเส้นนี้ได้

"หลี่เฟิง นายจะจัดงานวันเกิดให้ฉินชิง แล้วเตรียมของขวัญเรียบร้อยหรือยัง?"

เสิ่นเทียนเม่ยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย้าหยอก "ไม่ใช่ว่าถึงตอนนั้นจะมาส่งขนมห่อใหญ่อะไรแบบนี้นะ นั่นมันน่าขายหน้ามาก"

"ให้ชั้นพูดนะ ดวงใจเทพธิดานี่ก็ไม่เลว ใช่ไหม ฉินชิง?"

ฉินชิงงงงันไป รีบร้อนเอ่ยขึ้นว่า "เสิ่นเทียนเม่ยพูดอะไรไร้สาระ เธอให้โจวไท่ซื้อให้เธอยังซื้อไม่ไหวเลย แล้วหลี่เฟิงจะไปเงินมาจากไหน..."

หลี่เฟิงอุ่นวาบในใจ ดวงใจเทพธิดาหรือ? เอามาเป็นของขวัญวันเกิดก็ดูเหมาะดีนะ

ล้วงนามบัตรสามใบในกระเป๋า หยิบของหลี่เซียงจวินใบนั้นออกมา หลี่เฟิงส่งข้อความไปหา

"ดวงใจเทพธิดา ชั้นขอซื้อนะ..."

……

กลางดึก บ้านพักตากอากาศตระกูลฉิน

มีแค้นต้องรีบชำระ ฉินหลันวันนี้โดนตบไปฉาดหนึ่ง โมโหจนกินไม่ลงนอนไม่หลับ จึงแจ้นมาฟ้องถึงบ้านพักตากอากาศ

และเห็นเธอกุมแก้มที่บวมปูด ตอกไข่ใส่สีเล่าเรื่องที่ตลาดซื้อขายรถยนต์วันนี้ออกมารอบหนึ่ง ผู้เฒ่าฉินฟังจนคิ้วขมวดแน่น

ฉินหลันพอเห็นก็ทำท่าอดสู "คุณปู่ หลี่เฟิงเจ้าบ้านั่น จงใจยกชื่อคุณชายสามขึ้นมายั่วโมโหพี่เป้าจนโกรธจัด จนทำให้หนูถูกพี่เป้าตบมาด้วย ไม่ใช่แค่นี้ พี่เป้ายังบอกอีกว่าจะไม่ปล่อยตระกูลฉินของเรา..."

ฉินไห่พอได้ยิน หน้าก็ขาวซีด เอ่ยขึ้นว่า "พวกเราโดนอัดมาแบบนี้ก็ช่างเถอะ แล้วทำไมจะต้องมาดึงตระกูลฉินของพวกเราเข้าไปด้วยล่ะ เบื้องหลังพี่เป้านั่นเป็นพึงเจ้าพ่อเลยนะ ถ้าหากเขาจ้องมาที่ตระกูลฉินของพวกเรา คงได้บานแตกสาแหรกขาดกันแน่ๆ..."

คนตระกูลฉินไม่น้อยพอได้ยินสามคำนี้ ก็สั่นสะท้านกันหมด

ผู้เฒ่าฉินเองก็พรั่นพรึงในใจ หรือว่าตระกูลฉินจะเจอกับหายนะใหญ่เข้าแล้วจริงๆ...

ตอนนี้เอง ก็เป็นคนสองคนเดินเข้ามาในบ้านพักตากอากาศ

และเห็นฉินชิงกับหลี่เฟิงเดินเข้ามา จึงด่าสาดขึ้นทันที

"พวกไม่ได้เรื่องอย่างแกทั้งสองคนทำไมถึงไปก่อเรื่องไว้เสียใหญ่โต ยังจะกล้ากลับมาอีก!"

"เจ้าขยะ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแก พี่เป้ากับคุณชายสามคงไม่ย้ายความโกรธมาที่ตระกูลฉิน!"

"เอ๋? พวกเขาสองคนทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลย..."

ขนาดฉินหลันยังถูกตบมาฉาดหนึ่ง แต่พวกเขาไม่เป็นอะไรเลยหรือ?!

คนไม่น้อยเกิดความสงสัย ไม่ควรสิ พวกเขาควรถูกเล่นงานจนเป็นอัมพาตไปแล้วถึงจะถูก...

ผู้เฒ่าฉินกลับไม่สนเรื่องเหล่านี้ ตบโต๊ะเอ่ยขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว "ฉินชิง! แก่ยังเห็นปู่คนนี้ในสายตาไหม!"

"ชั้นให้แก่ไปทวงหนี้ แต่แกกลับเอาหลี่เฟิงไปหาเรื่องพี่เป้า จนทำให้เสี่ยวหลันโดนตบ ทำให้ตระกูลฉินตกอยู่ในอันตราย สาแก่ใจแกแล้วใช่ไหม?!"

ตระกูลฉินตกอยู่ในอันตราย?

ฉินชิงเพิ่งจะเหยียบเข้ามาในบ้านพักตากอากาศ พอได้ยินคำพูดนี้ ก็อดอ้าปากพะงาบๆ งงงันขึ้นมา แต่หลี่เฟิงพอเหลือบไปเห็นรอยยิ้มเย็นชาของฉินหลัน ก็เข้าใจขึ้นมา

เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "คุณปู่ ฉินหลันถูกตบเพราะเธอสมควรโดน ยิ่งไปกว่านั้นคุณวางใจเถอะ ตระกูลฉินไม่มีเรื่องอะไรหรอก"

ฉินหลันกระทืบเท้าร้อนรน ด่ากลับ "คนบ้าอย่างแก้ยังกล้าพูดเหลวไหลอีก! พี่เป้าตอนแรกก็เห็นชั้นเป็นลูกค้าอยู่ ถ้าไม่ใช่แกจงใจไปยั่วโมโหเขา เข้าไม่มีทางตบเข้ามาหรอก! พี่เป้าเองก็จะไม่เอาไฟโกรธมาลงที่บ้านตระกูลฉินของพวกเราด้วย"

ผู้เฒ่าฉินโมโหจนอกกระเพื่อม ชี้ปลายจมูกหลี่เฟิงแล้วพูดขึ้นอย่างมีน้ำโห "ตระกูลฉินแทบจะถูกคนบ้าอย่างแกทำลายทิ้งแล้ว แล้วแกยังลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ใครให้ความกล้าแกพูดออกมาแบบนี้กัน!"

"ก็เพราะพวกเราทวงหนี้ได้แล้วไง ถ้าพี่เป้าเขาโกรธจริงๆ แล้วจะใช้หนี้มาทำไมกันเล่า?" พูดจบ หลี่เฟิงก็หันหน้าไปบอกกับฉินชิง "คุณภรรยา เอาสมุดบัญชีส่งให้คุณปู่ดูสิ"